Գրող Վիլյամ Սարոյանը, հիշելով իր դպրոցական տարիները, պատմել է դրվագներ, որոնք լավագույնս բացահայտում են նրա ճարպկությունը:
«Սխտորը եղավ պատճառը, որ ես քիչ գացի դպրոց:Ամեն առավոտ սխտորով կերակուր կուտեի, կերթայի դպրոց: Հոտ դասարան կբռներ…Ուսուցիչ կմտներ, հոտ կքաշեր ու վրաս կպոռար.
— Նորե՞ն սխտոր կերած ես:
— Այո´,- կըսեի,- սխտոր կերած եմ, հապա ի՞նչ ուտեի:
— Հոտ սենյակ բռնած է:
— Է¯, լուսամուտ բաց,- կըսեի:
Կկատղեր, դուրս կըներ: Իմ ուզած ալ այդ էր, կերթայի տուն: Մայրս կհարցներ, թե ինչու նորեն շուտ եկա:
— Ուսուցիչ դուրս ըրավ, ըսավ՝ սխտոր կերած ես:
— Խողեմ ատոնց գլուխ,- կըսեր մայրս,- Բիթլիսի ճաշեր չեն հավնիր, իրենց կերա՞ծն ինչ է:
Բայց կատակ կանեմ, հիմնական պատճառն այն էր, որ ես արագ կսովորեի, անոնք՝ դանդաղ»:
Բառարան նորեն-նորից, կրկին
ճարպիկ- ճկուն, վարժ կըսեի-ասում էի
գացի- գնացի կկատղեր-բարկանում էր
կերթայի-գնում էի ատոնց-դրանց
կբռներ-տարածվում էր անոնք-նրանք
կպոռար-բղավում էր
Առաջադրանք՝
Փորձի՛ր մի քանի նախադասությամբ գրել, թե ի՞նչ զգացողություններ ունեցար, երբ կարդացիր։ Հետաքրքի՞ր էր, զավեշտալի՞, թե՞․․․։
Վիլյամ Սարոյանի հիշողությունը ինձ դուր եկավ: Հասկացա, որ Վ․ Սարոյանը սոխով տաշ էր ուտում և գնում դպրոց, որ ուսուցիչը բարկանա նրա վրա և ուղարի տուն, իսկ մայրը չիմանալով ջղայնանում էր ուսուցիչի վրա։
